Odwiedziliśmy groby Bohaterów
14 lutego mija 80. rocznica powołania Armii Krajowej. Z tej okazji odwiedziliśmy groby lokalnych Bohaterów, którzy należeli do AK lub brali udział w Powstaniu Warszawskim. Zwracamy się do Państwa z prośbą o przekazywanie informacji o grobach żołnierzy poległych w 1939 r. oraz w czasie okupacji, znajdujących się na terenie naszej gminy. Prosimy o kontakt z pracownikami Izby Pamięci i Tradycji Rybackcih w Serocku.
14 lutego 1942 r., rozkazem Naczelnego Wodza, Związek Walki Zbrojnej został przekształcony w Armię Krajową. Podstawowym celem działania tej organizacji miało być powstanie powszechne, do którego szkolono i przygotowywano podziemne wojsko. Cel ten jednak nie wykluczał aktywnej walki bieżącej, prowadzonej nieustannie przez wydzielone oddziały. Największym akcją zbrojną AK było Powstanie Warszawskie. Aktywność Armii Krajowej opierała się jednak głównie na działaniach sabotażowych i dywersyjnych.
AK była największą konspiracyjną organizacją wojskową w okupowanej przez Niemców Europie – liczyła ok. 380 tys. żołnierzy. Fenomenem było także to, że jej członkami były często całe rodziny, grupy znajomych i przyjaciół. Armia Krajowa była zatem „własnością” całego społeczeństwa, a działanie w jej szeregach stało patriotycznym obowiązkiem, towarzyskim nakazem, rzeczą oczywistą.
Ochotnik wstępujący do Armii Krajowej nie dostawał ani żołdu, ani munduru, często i broni, którą musiał zdobyć sam. Był żołnierzem nie tylko wtedy, gdy brał udział w szkoleniu czy w akcji bojowej, pod okiem swojego dowódcy. Często wykonywał zadania samodzielnie lub w małym zespole.
Wstępujący do AK składali przysięgę wypowiadając słowa: „W obliczu Boga Wszechmogącego i Najświętszej Maryi Panny, Królowej Korony Polskiej kładę swe ręce na ten Święty Krzyż, znak Męki i Zbawienia, i przysięgam być wiernym Ojczyźnie mej, Rzeczypospolitej Polskiej, stać nieugięcie na straży Jej honoru i o wyzwolenie Jej z niewoli walczyć ze wszystkich sił – aż do ofiary życia mego. Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej i rozkazom Naczelnego Wodza oraz wyznaczonemu przezeń Dowódcy Armii Krajowej będę bezwzględnie posłuszny, a tajemnicy niezłomnie dochowam, cokolwiek by mnie spotkać miało. Tak mi dopomóż Bóg”.
Przełożony przyjmujący przysięgę odpowiadał: „Przyjmuję cię w szeregi żołnierzy Armii Polskiej walczącej z wrogiem w konspiracji o wyzwolenie Ojczyzny. Twym obowiązkiem będzie walczyć z bronią w ręku. Zwycięstwo będzie twoją nagrodą. Zdrada karana jest śmiercią”.
