Rotator zdjęć

Główna treść strony 2018 rok

Rondo Rotmistrza Witolda Pileckiego w gminie Serock

26 lutego 2018 r., Rada Miejska w Serocku, w celu uczczenia Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych, podjęła uchwałę o nazwaniu ronda w miejscowości Wierzbica - Rondo Rotmistrza Witolda Pileckiego.


Kim był Rotmistrz Witold Pilecki, czym zapisał się na kartach polskiej historii?
Witold Pilecki urodził się w 1901 roku, w Ołońcu. Pochodził z szlacheckiej rodziny herbu Leliwa. Od roku 1914 należał do zakazanego przez władze rosyjskie harcerstwa. W latach 1918–1921 służył w Wojsku Polskim, walczył podczas wojny z Armią Czerwoną - brał udział w obronie Grodna. W 1920 roku, w szeregach 211 Pułku Ułanów walczył w bitwie warszawskiej. Brał też udział w bitwie w Puszczy Rudnickiej i buncie gen. Żeligowskiego.

W okresie II Wojny Światowej walczył podczas kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu w szwadronie kawalerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty Armii Prusy. Następnie, już w Warszawie, został jednym z organizatorów Tajnej Armii Polskiej - organizacji konspiracyjnej, gdzie nadzorował i zakładał sieć tajnych skrytek na dokumenty, podziemną bibułę oraz broń palną.

19 września 1940 roku Witold Pilecki dał się aresztować podczas łapanki na Żoliborzu i trafił do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz. Była to część planu, który zakładał przedostanie się tam, w celu skontaktowania się z uwięzionymi członkami organizacji, zbierania informacji wywiadowczych oraz zorganizowanie ruchu oporu. Pod fałszywym nazwiskiem - Tomasz Serafiński został zatrzymany i ostatecznie w nocy z 21 na 22 września 1940 roku trafił do Auschwitz jako więzień nr 4859. W obozie był głównym organizatorem konspiracji, stworzył Związek Organizacji Wojskowej - siatkę, której celem było m.in. przekazywanie wiadomości z i do obozu, zdobywanie żywności i odzieży oraz jej rozdzielanie czy przygotowywanie działań zbrojnych. W czasie pobytu, Pilecki opracowywał sprawozdania o ludobójstwie w Auschwitz tzw. raporty Pileckiego, które wysyłane były na Zachód. W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 roku Pilecki wraz z dwoma współwięźniami uciekł z obozu. W tym samym roku został awansowany do stopnia rotmistrza.  

W 1944 roku Witold Pilecki wziął udział w powstaniu warszawskim. W latach 1944–1945 przebywał w niewoli niemieckiej w Murnau. Po wyzwoleniu obozu Pilecki stanął do raportu u gen. Pełczyńskiego, ponieważ żołnierzowi „NIE” (organizacja wojskowa, której zadaniem było kontynuowanie walki o niepodległość Polski po wkroczeniu Armii Czerwonej) nie wolno było włączać się do walk w Powstaniu Warszawskim. Ostatecznie Pilecki otrzymał przydział do 2 Korpusu Polskiego. W Warszawie, w związku z tym, że odbudowa struktur „NIE” była niemożliwa,  starał się stworzyć nową siatkę wywiadowczą. Grupa zbierała informacje o powojennej sytuacji politycznej w Polsce, kontaktowała się z partyzanckimi oddziałami leśnymi, prowadziła też wywiad w MBP, MON i MSZ.

W czerwcu 1946 Pilecki dowiedział się, że otrzymał rozkaz opuszczenia kraju, nie zdecydował się jednak na wyjazd. Został aresztowany 8 maja 1947 roku i torturowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, m.in. przez jednego z najokrutniejszych śledczych Eugeniusza Chimczaka. Rok później 3 marca 1948 roku rozpoczął się proces Pileckiego i tzw. „grupy Witolda”. Do większości  stawianych zarzutów nie przyznał się. Decyzją sądu 15 marca 1948 został skazany na karę śmierci, podtrzymaną przez sąd drugiej instancji. Wyrok wykonano 25 maja w mokotowskim więzieniu na Rakowieckiej, strzelając Rotmistrzowi Pileckiemu w tył głowy.

W 1990 roku Wojskowy Sąd Najwyższy uwolnił Witolda Pileckiego od postawionych przed laty zarzutów, podkreślając niesprawiedliwy charakter wyroków ale też patriotyczną postawę Pileckiego.

Pośmiertnie, w 1995 roku Witold Pilecki odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, w roku 2006 otrzymał Order Orła Białego a w roku 2013 został mianowany na stopień pułkownika.

  • -

wstecz